گوسفند دامارا سال ها در مناطقی دور از نژادهای دیگر گوسفند زندگی می‌کرد. یعنی این گوسفندان در بعضی از مناطق آفریقا به تنهایی به چرا می‌پرداختند و در آن رشد می‌یافتند. به همین دلیل از نژادهای خالص محسوب می‌شوند که هیچ تاثیری از سایر نژادها ندارند. محدودیت منطقه جغرافیایی و محل سکونت فردی آنها اجازه اختلاط و آمیختگی را نمی‌داد.
بررسی تخصصی گوسفند دامارا
دلایل اهمیت گوسفند دامارا
- میزان باروری آنها بالا است و در شرایط مناسب می توانند در سنین پایین تری یعنی در حالی که هنوز بره هستند تولید مثل کنند. به دلیل غرایز قوی مادری این نژاد، بره های کمتری پس از تولد تلف می شوند.
- آنها از جمله گوسفندان شیردهی هستند که شیر زیادی تولید می‌کنند. بنابراین نه تنها شیر کافی برای بره های خود دارند، بلکه مقدار زیادی شیر برای مصارف عادی هم تولید می‌کنند.
- پشم های گوسفندان جوان تر به نسبت بیشتر است و به مرور با افزایش سن پشم آن ها کمتر می شود. پوست هر یک از گوسفندان نیز مانند اثر انگشت انسان منحصر به فرد است.
- علارغم تحمل شرایط سخت و زندگی در مناطق بیابانی گوشت این گوسفندان با کیفیت و مرغوب است.
- در حالت کلی آنها گوسفندی مقرون به صرفه و اقتصادی در نظر گرفته می‌شوند زیرا به هزینه های زیادی نیاز ندارند. گوشت مرغوب و خوشمزه، شیردهی بالا، چند قلوزایی در هر زمان از سال، پشم و پوست با کیفیت دلایل اهمیت این نژاد است.
ویژگی های ظاهری
این نژاد مانند گوسفندانی که در مناطق خشک زندگی می‌کنند شکل و ظاهری بیابانی دارد. آنها پاهای بلند و بدون مو همچنین سم های کوچکی دارند و از گوسفندان بلند قد محسوب می‌شوند. به دلیل انباشته شدن چربی، دم های چاق، بلند و آویزانی دارند و موهای کوتاه و کم پشت چند نمونه از ویژگی های ظاهری این گوسفندان است.
صورت های کشیده و بینی های برجسته از ویژگی های این نژاد است. چشمان این گوسفندان نسبتا بزرگ است و برجستگی هایی در بالای چشم وجود دارد که به عنوان ابرو وظیفه محافظت از چشم ها را برعهده دارد. اغلب قوچ و میش های این نژاد شاخدار هستند گوش هایی در اندازه معمول و مایل به پایین از دیگر ویژگی گوسفند دامارا است. برجستگی قوسی شکل در زیر سر و روی گردن نیز جزو مشخصه های قابل تشخیص آن به حساب می‌آید.
سیاه، سفید و قهوه ای رنگ این گوسفندان را تشکیل می‌دهد. البته در برخی از آن ها رنگ های ترکیبی نیز دارند به این شکل که لکه هایی بزرگ و کوچک نیز به چشم می‌خورد.
وزن میش گوسفند دامارا حدود 60 کیلوگرم و یک قوچ حدود 90 کیلوگرم است. هر دو آن ها دارای شاخ هستند، اما در ظاهر تفاوت هایی وجود دارد. قوچ ها شاخ های بزرگ و مارپیچی دارند، در حالی که میش ها دارای شاخ های کوچک و نوک تیز هستند.
شباهت آنها به بز غیر قابل انکار است. هم از نظر ظاهر و هم از نظر رفتار بسیار شبیه بزها هستند. مثلاً می توانند روی پای خود بایستند.
سازگاری با محیط
این نژاد مانند گوسفند کاراکول و ادیل بای بسیار قوی هستند و می توانند در مناطقی که آب و غذا محدود است، زنده بمانند. این عامل با توجه به منطقه ای که در آن زندگی می‌کنند و شرایط زندگی که در آن با محدودیت مواجه هستند، تعیین می‌شود. ساختار بدن آنها به گونه ای است که حتی در چنین شرایطی هم تولید مثل می‌کنند.
گوسفند دامارا علاوه بر استقامت بالا، جنگجویان قدرتمندی نیز هستند. گوسفندها در محافظت از بره های خود خیلی خوب هستند، به این معنی که در هنگام مراقبت از بره ها با شکارچیان قدرتمند مبارزه می‌کنند.
در گرمای سوزان و شدید صحرای آفریقا که برای بسیاری از موجودات طاقت فرسا است، این گوسفندان در آن می‌چرند یا در آن استراحت می‌کنند. تغذیه و خوراک خاصی ندارند و انواع مختلفی از خار، بوته و چمن را می‌خورند.
آنها علاوه بر مقاومت و سازگاری، هوش بسیار بالایی نیز دارند و می‌توانند شکارچیان را خیلی زود تشخیص دهند. آنها به صورت گروهی حرکت می‌کنند و این عامل به آنها فرصت شکار نمی‌دهد اگر از گله دور بمانند، احتمال گرفتار شدن توسط شکارچیان زیاد است.
مقاوم در برابر بیماری
این بره ها ژنتیک قوی و قدرتمندی دارند و جزو گوسفندان سرسخت و سازگار با شرایط مختلف به حساب می‌آیند. بیماری های مختلف گوسفندی نمی‌تواند این نژاد را احاطه کند، زیرا حساسیت آنها به بیماری ها بسیار کم است و تقریباً هرگز بیمار نمی‌شوند. به همین دلیل حاوی انگل داخلی یا خارجی نیستند. این گوسفندان نه تنها در شرایط آب و هوایی آن مناطق زنده می‌مانند، بلکه می‌توانند بر آن غلبه کرده و رشد کنند.
